Nog maar 23 dagen

Dag lieve mensen,

Een maandje niks meer geschreven maar hier ben ik weer. Ik heb de afgelopen maand veel meegemaakt. Twee huisgenootjes hebben ons verlaten waardoor we een tijdje met z'n vieren hebben gewoond. Vorige week maandag is Wendy haar vriend aangekomen in Suriname die hier voor een maandje blijft.

Een paar weken geleden heb ik een trip gemaakt naar Ralleighvallen (watervallen) en Voltzberg. Samen met Jennifer en 10 onbekende mensen gingen we voor vier dagen uit Paramaribo. Wat een prachtige trip zou kunnen was eigenlijk een nachtmerrie. Vrijdagochtend zijn we met de bus vertrokken naar de boot, deze reis, over een verschrikkelijke niet-geasfalteerde hobbelweg, duurde ongeveer vier uur. Eenmaal aangekomen bij de boot voelde ik me niet lekker. Ik had ontzettend last van buikkrampen. Ik werd op de boot (een tocht van vijf uur) alleen maar zieker, maar moest in de brandende zon toch zien te overleven: hel. Gelukkig werd ik door Jennifer en een groep lieve meiden fijn geholpen. Eenmaal op een prachtige plek aangekomen, met apen, mangobomen en een hangmathuis ben ik optijd naar m'n bed (lees: hangmat) gegaan. Ik had goed geslapen maar de volgende ochtend nog steeds verschrikkelijke pijn. Toch de moed bij elkaar geraapt en een wandeling gemaakt van 7 uur door de jungle waarbij we de Voltzberg hebben beklommen. Gehaald dankzij Jen: zij heeft alles van ons gedragen de hele tocht (inclusief ongeveer 6 liter water). Ik was blij dat ik ben meegegaan want het was echt prachtig en de natuur had mij echt goed gedaan. 's Avonds begon Jen last te krijgen van haar oog, hij bleef maar tranen. Na een gezellige avond met wat artsen was Jen haar oog de volgende dag flink verergerd. Toch een wandeling maken maar ze begon op een gegeven moment niks meer te kunnen zien. Ik heb Jen (met haar ogen dicht) de jungle uitgekregen (duizend wortels, boomstammen, stenen, planten, mieren blabla). Jen ging kapot van de pijn en licht kon zij niet verdragen waardoor we van het eiland weg wilden om naar het ziekenhuis te gaan. Het had te veel geregend waardoor er geen vliegtuig kon landen op het grasveld. Naar een helikopter kon niet meer worden gevraagd want de sateliettelefoon was stuk en ook de radar kon niet gebruikt worden. Na een verschrikkelijke nacht (voor Jen), een verschrikkelijke terugreis van langer dan 12 uur zijn we op Zanderij (1,5 uur van Paramaribo) met de ambulance opgehaald en naar het ziekenhuis gereden (eerder kon niet omdat de ambulance niet op de hobbelweg kon komen). Toevallig Jen haar eigen afdeling.. Jen is daar geholpen door een goede oogarts, maar helaas te laat. Ze ziet al twee weken niet met haar oog en dit kan nog wel zes maanden duren. Wel denkt de arts dat ze 95% van haar zicht terug gaat krijgen. Ik duim voor je Jennie! Eenmaal thuis om 23:00 uur na deze vreselijke trip (er waren opzich ook wel wat leuke momenten, ik ben persoonlijk uitgenodigd op een feestje van de broer van de president, waar Desi himself ook komt) werden we ontzettend lief ontvangen door een van mijn huisgenootjes en konden we gelukkig ons verhaal doen.
Gelukkig kreeg ik van mijn hoofdszuster de volgende dag vrij van stage om wat te rusten na dit weekend waar ik alleen voor Jen heb gezorgd.

Kerst hebben wij goed gevierd! Kerstavond met Loek en Wendy uit eten geweest bij Zus en Zo om vervolgens gedichten aan elkaar voor te lezen en cadeautjes te doen. Wat een top avond hebben wij gehad! De volgende dag lekker een kerstonbijtje gegeten, gefacetimed met de hele famiile, all you need gekeken en 's avonds thuis een vijfgangendiner gekookt en gegeten. Tweede kerstdag hadden we afgesproken bij de meiden van school thuis, iedereen had wat gekookt en ook toen hebben we weer gezellig gezeten. Vierde kerstdag hebben we bij een Surinaamse collega van Loek gekookt.

En dan oud en nieuw... Wat een fantastisch feest is dat hier. Vanaf 27 december wordt hier volop vuurwerk afgestoken en dat gaat nu nog steeds door. 31 december had ik vrij gekregen van stage. Om 12:00 uur zijn we met Wendy, Roy, Loek en Frouke naar de stad gegaan. De pakara estafette (winkeliers steken dan, door alle straten, matten af die ongeveer 4,5 minuut duren en waar je met je neus boven op staat) af. Heel indrukwekkend! Vervolgens barstte het feest los. Overal bandjes, gezellige mensen en borrels! Samen met de meiden en jongens van de berliozstraat en ons huis hebben we ons prima vermaakt. We zijn nog naar 't Vat gegaan en rond 20:00 uur terug naar ons huis. Daar hebben we nog meer borrels gedronken, spelletjes gedaan etc. Om 00:00 uur hebben we ons vuurwerk afgestoken en zijn we nog naar Zin gegaan om daar wéér verder te borrelen. Ja, ik had er iets te veel op en ik had een beste kater 1 januari. Maar een kater kan je niet beter behandelen dan met een volgend feestje heb ik in Suiname geleerd. Dus 1 januari zijn we naar de partysquad gegaan, ook weer een heerlijk feestje!

Morgen is mijn laatste stagedag, helaas. Ik ben bijna de enige van alle meiden hier die er zo over denkt maar ik heb echt een onwijs leuke tijd gehad op de thorax afdeling. Ben door iedereen met liefde ontvangen op de afdeling en heb super veel geleerd over mijzelf als verpleegkundige zijnde: wat vind ik belangrijk in het verlenen van zorg, cultuurverschillen en over de zorg in Nederland. Ik pis dagelijks haast in m'n broek van het lachen met de zusters en artsen. Ik ga het dus best wel missen, maar ze hebben me laten weten dat ik er zo weer aan de slag mag als ik nog eens terug kom!

14 januari komt Miesie langs! Super veel zin in en ik heb al een mooie planning gemaakt voor als ze hier is (nee, het wordt geen werkkamp zus, ik weet je hebt vakantie). Het enige jammere is, is dat als Mies hier is dat ook het einde voor mij nadert. Sinds vorige week begin ik mijn familie en vriiendinnen best wel te missen. Maar wat hebben we met oud en nieuw lekker gefacetimed hé Annie, Maan (een kwartier naar jullie hoofden gekeken hahaha), Sor en Aniet (dat was lacheeen)! Was ik wel even aan toe.

Nou ik ga de aankomende 23 dagen nog even verder met genieten! Voor julllie allemaal nog de beste wensen!

Dikke kus,
Charlie